Twoja przeglądarka ma wyłączoną obsługę JavaScript.
Do poprawnego działania strony wymagana jest włączona obsługa JavaScript, bez niej nie obejrzysz odcinków ani nie dodasz odcinka do listy, itp.
Przeczytaj
Yari ( 槍 ) - japońska broń drzewcowa
Yari ( 槍 ) - japońska broń drzewcowa
Choć Naginata, Hoko i Yari zaliczane są do włóczni japońskich (w Kojiki wymieniane są wszystkie trzy : su-yari, naginata i hoko), to jedynie yari uznawana jest za "czysto japońską". Charakteryzuje się ona (Su-yari), prostym długim (ponad 50 cm) ostrzem o przekroju równoramiennego trójkąta, ostrzony z obu stron, z głęboką strudziną na płaskiej stronie.
Broń ta, mająca długość od 1,5 do ok. 3-4 m (a nawet ponad pięciu metrów) służyła głównie do kłucia.
W XV w. pojawiła się dość powszechnie broń o grocie dwusiecznym z dwoma bocznymi ostrzami - magari-yari i stała się często używaną bronią jazdy. Boczne ostrza, dające nowe możliwości walki pozwoliły wytworzyć specjalną szkołę szermierczą, w której osiągano duże sukcesy dzięki możliwości odrzucania blokad przez skręty drzewca wzdłuż jego osi.
Hoko i magari-yari posiadające boczne poziome ostrza, wpłynęły na wytworzenie szeregu typów broni drzewcowej, często bardzo udziwnionej, asymetrycznej, podobnej do europejskiej halabardy - jak n.p :
Susumata - broń z bocznymi hakami podobna do bosaka lub półksiężycowata broń z rogami do góry zwana kumade.
(typy ostrzy włóczni)
Jednakże najpowszechniejsze było zwykłe yari czyli włócznia o niedużym, prostym, dwusiecznym grocie, o przekroju w kształcie równoramiennego trójkąta.
Włócznia yari stała się bardzo popularna wśród ashigaru (piechoty) i dzięki masowemu użyciu stała się bronią bardziej taktyczną niż indywidualną.
Wojownik dosiadający konia mocował zwykle włócznię do własnych nóg lub strzemion, przy których znajdowała się specjalna żelazna lub miedziana podpora yari-ate (yari-hasami tub yari-sashi). Piechota nosiła nie tylko własne, ale również oficerskie włócznie oparte po prostu na ramionach.
Oprócz włóczni bojowych, typy pochodne od magari-yari stały się ceremonialną bronią dworską. Na dworach używana była krótka, obronna włócznia makura-yari o prostym ostrzu, przechowywana przy posłaniu, na wypadek nocnej napaści.
Wędrowni mnisi lub samuraje w czasie podróży używali często włóczni o ukrytym ostrzu - shakujo-yari, podobnej do długiej laski pielgrzymiej z wydrążonym drzewcem lub bambusem, który nie wymagał wydrążenia, a służył do ukrycia prostego i wąskiego grotu. Ostrza broni drzewcowej często wykonywane były ze stali, skuwanej w formie damastu przez świetnych mistrzów kujących miecze. Staranność szlifów i hartowanie ostrzy świadczy , że broń drzewcowa cieszyła się równie dużym szacunkiem jak miecze.
Istniało oczywiście wiele różnych szkół, w których nauczano sztuki władania włócznią. Niektóre z nich poświęcały się nawet wyłącznie walce włócznią, Do najsławniejszych zaliczyć można Hozo-in ryu, której nazwa pochodzi od klasztoru Hozo, znanego szeroko z jakości nauczania walki włócznią. Shinkage ryu, słynąca głównie z kształcenia doskonałych szermierzy, posiadała w swym programie również naukę władania włócznią.
Zgodnie z literaturą poświeconą bujutsu, ekspert każdej z tych szkół był z daleka omijany nie tylko przez pojedynczych samurajów uzbrojonych miecze, ale również przez cale ich grupy, z którymi potrafił rozprawić się wprawiając swą długą broń w śmiercionośny taniec.
(Opracowano na podstawie : "JAPOŃSKA BROŃ DRZEWCOWA Wiesław Winkler"; .japonski.pjwstk; Wiki(en i pl); zdjęcia - net)